Sabah saatlerinde çıktığım yolda bir sürü farklı yüz gördüm. Hepsi de bulundukları yerden başka bir yere ulaşabilmek için zamana karşı hareket ediyordu. Bazısının gözlerinde heyecan, bazısının ise hüzün vardı. Bu duygular, onların yolculuk sürelerini etkileyecekti.
Oturduğum yerden insanları izlerken bir şey farkettim. Somut olarak zaman akrep ve yelkovandan oluşabilirdi. Ama asıl zaman, bizim duygularımızdı. Nasıl ki sevdiklerimizin yanında zaman su gibi akıp gidiyorsa ya da uzun süredir beklediğimiz kitap elimize geçtiğinde bir solukta bitirebiliyorsak bu, içimizdeki sevinci ve mutluluğu temsil ediyordu. Aynı şekilde otobüs beklerken zamanın geçmek bilmeyişi içimizdeki bıkkınlığı ve olumsuzluğu temsil ediyordu.
İşte zaman buydu.
Zaman bizdik.
Zaman bendim.
Doğumdan ölüme doğru çıktığımız bu yolculukta hep su gibi geçen anılarımız olsun.
Amacımız mutlu olmaksa eğer çıkılan her yolculuğun değerini bilelim ve zamanı kendiniz yönetelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder